ஐங்குறு நூறு
கூடலூர் கிழார் அருளியது




வித்துவான் எம்நாராயணவேலுப்பிள்ளை அவர்களால் தொகுக்கப்பட்டது

வாழி ஆதன் அவினி
நெற்பல பொலிக பொன்பெரிது சிறக்க
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
நனைய காஞ்சி சினைய சிறுமீன்
யாணர் ஊரன் வாழ்க
பாணனும் வாழ்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
விளைக வயலே வருக இரவலர்
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
பல்லிதல் நீலமொடு நெய்தல் நிகர்க்கும்
தண்துறை யூரன் கேண்மை
வழிவ்ழி சிறக்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
பால்பல ஊறுக பகடுபல சிறக்க
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
வித்திய உழவர் நெல்லோடு பெயரும்
பூக்கஞு லூரன் தன்மனை
வாழ்க்கை பொலிக என்வே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
பகைவர்புல் ஆர்க பார்ப்பார் ஓதுக
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
பூத்த கரும்பிற்காய்த்த நெல்லிற்
கழனி யூரன் மார்பு
பழன் மாகற்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
பசியில் ஆகுக பிணீகேன் நீங்குக
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
முதலை போத்து முழுமீன் ஆரும்
தண்துறை யூரன் தேரேம்
முன்கடை நிற்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
வேந்துபகை தணிக யாண்டுபல நந்துக
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
மல்ர்ந்த பொய்கை முகைந்த தாமரை
தண்துறை யூரண் வரைக
எந்தையும் கொடுக்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
அறநனி சிறக்க அல்லது கெடுக
என வேட்டோ ளே யாயே யாமே
உளை மருதத்துக்கி கிளைக்குரு
தண்துறை யூரன் தன்னூர
கொண்டனன் செல்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
அரசுமுறை செய்க களவில் லாகுக
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
அலங்குசினை மாஅத்து அணிமயில் இருக்கும்
புக்கஞல் ஊரன் சுளீவண்
வாய்ப்ப தாக எனவேட்டோ மே

வாழி ஆதன்வாழி அவினி
நன்றுபெரிது சிறக்க தீதில் ஆகுக
என வே டோ ளே யாயே யாமே
கயலார் நாரை போர்வின் சேக்கும்
தண்துறை யூரன் கேண்மை
அம்பல் ஆகற்க எனவே டேமே

வாழி ஆதன் அவினி
மாரி வாய்க்க வளநனி சிறக்க
எனவே டோ ளே யாயே யாமே
பூத்த மாஅத்து புலாலஞ் சிறுமீன்
தண்துறை யூரன் தன்னோடு
கொண்டனன் செல்க எனவே டேமே

மனைநடு வயலை வேழஞ் சுற்றும்
துறைகேழ் ஊரன் கொடுமை நாணி
நல்லன் என்றும் யாமே
அல்லன் என்னுமென் தடமென் தோளே

கரைசேர் வேழம் கரும்பிற் பூக்கும்
துறைகேழ் ஊரன் கொடுமை நன்றும்
ஆற்றுக தில்ல யாமே
தோற்கதில்லஎன் தடமென் தோளே

பரியுடை நன்மான் பொங்குளை யன்ன
வடகரை வேழம் வெண்பூ பகரும்
தண்துறை யூரண் பெண்டிர்
துஞ்சூர் யாமத்து துயலறி யலரே

கொடிப்பூ வேழம் தீண்டி அயல
வடுக்கொண் மாஅத்து வண்தளிர் நுடங்கும்
மணித்துறை வீரன் மார்பே
பனித்துயில் செய்யும் இன்சா யற்றே

மண்லாடு மலிர்நிறை விரும்பிய ஒண்தழை
புனலாடு மகளிர்க்கு புணர்துணை உதவும்
வேழ மூதூர் ஊரன்
ஊரன் ஆயினும் ஊரனல் லன்னே

ஓங்குபூ வேழத்து தூம்புடை திரள்கால்
சிறுதொழு மகளிர் அஞ்சனம் பெய்யும்
பூக்கஞல் ஊரனை யுள்ளி
பூப்போல் உண்கண் பொன்போர தனவே

புதன்மிசை நுடங்கும் வேழ வெண்பூ
விசும்பாடு குருகின் தன்றும் ஊரன்
புதுவோர் மேவலன் ஆகலின்
வறிதா கின்றுஎன் மடங்கெழு நெஞ்சே

இருஞ்சா யன்ன செருந்தியொடு வேழம்
கரும்பின் அலம்ரும் கழனி ஊரன்
பொருந்து மல ரன்னஎன் கண்ணழ
பிரிந்தனன் அல்லனோ பிரியலென் என்றே

எக்கர் மாஅத்து புதுப்பூம் பெருஞ்சினை
புணர்ந்தோர் மெய்ம்மணங கமழும் தண்பொழில்
வேழவெண்பூ வெள்ளுகை சீக்கும்
ஊரன் ஆகலின் கலங்கி
மாரி மலரின் கண்பனி யுகுமே

அறுசில் கால அஞ்சிறை தும்பி
நூற்றிதழ தாமரை பூச்சினை சீக்கும்
காம்புகண் டன்ன தூம்புடை வேழத்து
துறைநணி யூரனை உள்ளியென்
இறையேர் எல்வளை நெகிழ்புஓ டும்மே
கள்வன் பத்து

முள்ளி நீடிய முதுநீர் அடைகரை
புள்ளி கள்வன் ஆம்பல் அறுக்கும்
தண்டுறை ய்ய்ரன் தளிப்பவும்
உண்கண் பசப்பது எவன்கொல் அன்னாய்

அள்ளல் ஆடிய புள்ளி கள்வன்
முள்ளி வேரளை செல்லும் ஊரன்
நல்லசொல்லி மணந்துஇனி
நீயேன் என்றது எவன்கொல் அன்னாய்

முள்ளி வேரளை கள்வன் ஆட்டி
பூக்குற்று எய்திய புனல் அணி யூரன்
தேற்றஞ் செய்துந புணர்ந்தினி
தாக்கணங்கு ஆவ தெவன்கொல் அன்னாய்

தாய்சா பிறக்கும் புள்ளி கள்வனொடு
பிள்லை தன்னும் முதலைத்து அவனூர்
எய்தினன் அகின்று கொல்லோ மகிழ்நன்
பொலந்தொடி தெளிர்ப்ப முயங்கியவர்
நலங்கொண்டு துறப்பது எவன்கொல் அன்னாய்

அயல்புற தந்த புனிற்றுவளர் பைங்காய்
வயலை செங்கொடி கள்வன் அறுக்கும்
கழனி யூரன் மார்புபலர்க்கு
இழைநெகிழ் செல்லல் ஆகும் அன்னாய்

கரந்தைஅம் செறுவில் துணைதுறந்து கள்வன்
வள்ளை மென்கால் அறுக்கும் ஊரன்
எம்மும் பிறரும் அறியான்
இன்னன் ஆவது எவன்கொல் அன்னாய்

செந்நெலம் செறுவில் கதிகொண்டு கள்வன்
தண்அக மண் அளை செல்லும் ஊரற்கு
எவ்வளை நெகிழ சாஅய்
அல்லல் உழப்பது எவன்கொல் அன்னாய்

உண்துறை அணங்கிவள் உறைநோய் ஆயின்
தண்சேறு கள்வன் வரிக்கும் ஊரற்கு
ஒண்டொடி நெகிழ சாஅய்
மெந்தோள் பசப்பது எவன்கொல் அன்னாய்

மாரி கடிகொள காவலர் கடுக
வித்திய வென்முளை கள்வன் அறுக்கும்
கழனி ஊரன் மார்புற மரீஇ
திதலை அல்குல் நின்மகள்
பசலை கொள்வது எவன்கொல் அன்னாய்

வேப்புநனை யன்ன நெடுங்கள் கள்வன்
தண்அக மண்அளை நிறைய நெல்லின்
இரும்பூ உறைக்கும் ஊரற்குஇவள்
பெருங்கவின் இழப்பது எவன்கொல் அன்னாய்
தோழிக்கு உரைத்த பத்து

அம்ம வாழி தோழி மகிழ்நன்
கடனன்று என்னும் கொல்லோ
நம்மூர் முடமுதிர் மருதத்து பெருந்துறை
உடனாடு ஆயமோடு உற்ற சூளே

அம்ம வாழி தோழி மகிழ்நன்
ஒருநாள் நம்மில் வந்ததற்கு எழுநாள்
அழுப என்பஅவன் பெண்டிர்
தீயுறு மெழுகின் ஞெகிழ்வனர் விரைந்தே

அம்ம வாழி தோழி மகிழ்நன்
மருதுயர்ந்து ஓங்கிய விரிபூம் பெருந்துறை
பெண்டிரோடு ஆடும் என்பதன்
தண்தார் அகலம் தலைத்தலை கொளவே

அம்ம வாழி தோழி நம்மூர
பொய்கை பூத்த புழற்கால் ஆம்பல்
தாதுஏர் வண்ணம் கொண்டன
ஏதி லாளற்கு பசந்தஎன் கண்ணே

அம்ம வாழி தோழி நம்மூர
பொய்கை ஆம்பல் நார்உரி மென்கால்
நிறத்தினும் நிழற்றுதல் மன்னே
இனிப்பச தன்றுஎன் மாமை கவினே

அம்ம வாழி தோழி யூரன்
நம்மறந்து அமைகுவன் ஆயின் நாம்மறந்து
உள்ளாது அமைதலும் அமைகுவம் மன்னே
கயலென கருதிய் உண்கண்
பசலைக்கு ஒல்கா ஆகுதல் பெறினே

அம்ம வாழி தோழி மகிழ்நன்
நயந்தோர் உண்கண் பசந்துபனி மல்க
வல்லன் பொய்த்தல்
தேற்றான் உற்ற சூள்வா தல்லெ

அம்ம வாழி தோழி மகிநன்
தன்சொல் உணர்ந்தோர் அறியலன் என்றும்
தந்தளிர் வெளவும் மேனி
ஒள்தோடி முன்கை யாம்அழ பிரிந்தே

அம்ம வாழி தோழி யூரன்
வெம்முலை யடைய முயங்கி நம்வயின்
திருந்திழை பணைத்தோள் ஞெகிழ
பிரிந்தனன் ஆயினும் பிரியலன் மன்னே

அம்ம வாழி தோழி மகிநன்
ஒள்தொடி முன்கை யாம் அழ பிரிந்துதன்
பெண்டிர் ஊர் இறை கொண்டனன் என்ப
கெண்டை பாய்தர அவிழ்ந்த
வண்டுபிணி ஆம்பல் நாடுகிழ வோனே
புலவி பத்து

தன்பார்ப்பு தின்னும் அன்புஇல் முதலையொடு
வெண்பூம் பொய்கைத்து அவனூர்என்ப அதனால்
தன்சொல் உணர்ந்தோர் மேனி
பொன்போல் செய்யும் ஊர்கிழ வோனே

மகிழ்மிக சிறப்ப மயங்கினள் கொலோ
யாணர் ஊரநின் மானிழை யரிவை
காவிரி மலிர்நிறை யன்னநின்
மார்புநனி விலக்கல் தொடங்கி யோளே

அம்பண தன்ன யாமை யேறி
செம்பின் அன்ன பார்ப்பு பலதுஞ்சும்
யாணர் ஊர நின்னினும்
பாணன் பொய்யன் பல்சூ ளினனே

தீம்பெரும் பொய்கை யாமை இளம்பார்ப்பு
தாய்முகம் நோக்கி வளர்ந்திசின் ஆஅங்கு
அதுவே ஐயநின் மார்பே
அறிந்தனை ஒழுகுமதி அறனுமார் அதுவே

கூதிர் ஆயின் தன்கலிழ் தந்து
வேனில் ஆயின் மணிநிறங் கொள்ளும்
யாறுஅணி தன்றுநின் ஊரே
பச்ப்பணி தனவால் மகிழ்நஎன் கண்ணே

நினக்கே அன்றுஅஃது எமக்குமார் இனிதே
நின்மார்பு நய்ந்த நன்னுதல் அரிவை
வேண்டிய குறிப்பினை யாகி
ஈண்டுநீ அருளாது ஆண்டுறை தல்லே

முள்ளெயிற்று பாண்மகள் இன்கெடிறு சொரிந்த
அகன்பெரு வட்டி நிறைய மனையோள்
அரிகால் பெரும்பயறு நிறைக்கும் ஊர
மாணிமழை ஆயம் அறியும்நின்
பாணன் போல பலபொ தல்லே

வலைவல் பாண்மகன் வாலெயிற்று மடமகள்
வராஅல் அஒரிந்த வட்டியுள் மனையோள்
யாண்டுகழி வெண்ணெல் நிறைக்கும் ஊர
வேண்டேம் பெருமநின் பரத்தை
யாண்டு செய்குறியோடு ஈண்டுநீ வரவே

அஞ்சில் ஓதி அசைநடை பாண்மகள்
சில்மீன் சொரிந்து பல்நெல் பெறூஉம்
யாணர் ஊரநின் பாண்மகன்
யார்நலம் சித பொய்க்குமோ இனியே

துணையோர் செல்வமும் யாமும் வருந்துதும்
வஞ்சி ஓங்கிய யாணர் ஊர
தஞ்சம் அருளாய் நீயேநின்
நெஞ்சம் பெற்ற இவளுமார் அழுமே
தோழி கூற்று பத்து

நீருறை கோழி நீல சேவல்
கூருகிர பேடை வயாஅம் ஊர
புளிங்காய் வேட்கைத்து அன்றுநின்
மலர்ந்த மார்பிவள் வயாஅ நோய்க்கே

வயலை செங்கொடி பிணையல் தைஇ
செவ்விரல் சிவந்த சேயரி மழைக்கண்
செவ்வா குறுமகள் இனைய
எவ்வாய் முன்னின்று மகிழ்நநின் தேரே

துறைஎவன் அணங்கும் யாம்உற்ற நோயே
சிறையழி புதுப்புனல் பாய்ந்தென கலங்கி
கழனி தாமரை மலரும்
பழன ஊர நீயுற்ற சூளே

திண்தேர தென்னவன் நல்நாட்டு உள்ளதை
வேனில் ஆயினும் தண்புனல் ஒழுகும்
தேனூர் அன்ன இவள் தெரிவளை நெகிழ
ஊரின் ஊரனை நீதர வந்த
பஞ்சா கோதை மகளிர்க்கு
அஞ்சுவல் அம்ம அம்முறை வரினே

கரும்பின் எந்திரம் களிறெதிர் பிளிற்ரும்
தேர்வண் கோமான் தேனூர் அன்னஇவள்
நல்லணி நயந்துநீ துறத்தலின்
பல்லோர் அறி பசந்தன்று நுதலே

பகல்கொள் விளக்கோடு இராநாள் அறியா
வெல்போர சோழர் ஆமூர் அன்ன இவள்
நலம்பெறு சுடர்நுதல் தேம்ப
எவன்பயம் செய்யும்நீ தேற்றிய மொழியே

பகலின் தோன்றும் பல்கதிர தீயின்
ஆம்பல் அம் செறுவின் தேனூர் அன்ன
இவள் நலம் புல பிரிய
அனைநலம் உடையளோ மகிழ்நநின் பெண்டே

விண்டு அன்ன வெண்ணெல் போர்வின்
கைவண் விராஅன் இருப்பை அன்ன
இவள் அணங்கு உற்றனை போறி
பிறர்க்கு மனையையால் வாழி நீயே

கேட்சின் வாழியோ மகிழ்ந ஆற்றுற
மையல் நெஞ்சிற்கு எவ்வம் தீர
நினக்குமரு தாகிய யான்இனி
இவட்குமருந்து அன்மை நோம்என் நெஞ்சே

பழன கம்புள் பயிர்ப்பெடை அகவும்
கழனியுரநின் மொழிவல் என்றும்
துங்சுமனை நெடுநகர் வருதி
அஞ்சா யோஇவள் தந்தைகை வேலே
கிழத்தி கூற்றுப்பத்து

நறுவடி மாஅத்து விளைந்துகு தீப்பழம்
நெடுநீர பொய்கை துடுமென விழூஉம்
கைவண்மத்தி கழாஅர் அன்ன
நல்லோர் நாடி
வதுவை அயர விரும்புதி நீயே

இந்திர விழவின் பூவின் அன்ன
புந்தலை பேடை வரிநிழல் அகவும்
இவ்வூர் மங்கையர தொகுத்துஇனி
எவ்வூர் நின்றன்று மகிழ்நநின் தேரே

பொய்கை பள்ளி புலவுநாறு நீர்நாய்
வாளை நாளிரை பெறூஉம் ஊர
எம்நலம் தொலைவ தாயினும்
துன்னலம் பெருமபிறர தோய்ந்த மார்பே

அலமரல் ஆயமோடு அமர்துணை தழீஇ
நலமிகு புதுப்புனல் ஆட கண்டோ ர்
ஒருவரும் இருவரும் அல்லர்
பலரே தெய்யஎம் மறையா தீமே

கரும்புநடு பாத்தியில் கலித்த ஆம்பல்
சுரும்புபசி களையும் பெரும்புன லூர
புதல்வனை ஈன்றஎம் மேனி
முயங்கன்மோ தெய்யநின் மார்புசிதை பதுவே

உடலினேன் அல்லேன் பொய்யாது உரைமோ
யாரவள் மகிழ்ந தானே தேரொடு
தளர்நடை பதல்வனை யுள்ளிநின்
வளவமனை வருதலும் வெளவி யோனே

மடவள் அம்மநீ இனிக்கொண்டோ ளே
தன்னொடு நிகரா என்னொடு நிகரி
பெருநலம் தருக்கும் என்ப விரிமலர
தாதுண் வண்டினும் பலரே
ஓதி ஒண்ணுதல் பசப்பி தோரே

கன்னி விடியல் கணக்கால் ஆம்பல்
தாமரை போல மலரும் ஊர
பேணா ளோநின் பெண்டே
யாந்தன் அடங்கவும் தான்அடங் கலளே

கண்டனெம் அல்லமோ மகிழ்நநின் பெண்டே
பலராடு பெருந்துரை மலரொடு வந்த
தண்புனல் வண்டல் உய்த்தென
உண்கண் சிவப்ப அழுதுநின் றோளே

பழன பன்மீன் அருந்த நாரை
கழனி மருதின் சென்னி சேக்கும்
மாநீர பொய்கை யாணர் ஊர
தூயர் நறியர்நின் பெண்டிர்
பேஎய் அனையம்யாம் சேய்ப தனமே
புனலாட்டு பத்து

சூதார் குறுந்தொடி சூரமை நுடக்கத்து
நின்வெங் காதலி தழீஇ நெருநை
ஆடினை என்ப புனலே அலரே
மறைத்தல் ஒல்லுமோ மகிழ்ந
புதைத்தல் ஒல்லுமோ ஞாயிற்றது ஒளியே

வயல்மலர் ஆம்பல் கயில்அமை நுடங்குதலை
திதலை அல்குல் துயல்வரும் கூந்தல்
குவளை உண்கன் ஏஎர் மெல்லியல்
மலரார் மலிர்நிறை வந்தென
புனலாடு புணர்துனை ஆயினள் எமக்கே

வண்ண ஒந்தழை நுடங்க வாலிழை
ஒண்ணுதல் அரிவை பண்ணை பாய்ந்தென
கள்நறுங் குவளை நாறி
தண்ணென் றிசினே பெருந்துறை புனவே

விசும்பிழி தோகை சீர்போன் றிசினே
பசும்பொன் அவிரிழை பைய நிழற்ற
கரைசேர் மருதம் ஏறி
பண்ணை பாய்வோள் தண்ணறுங் கதுப்பே

பலர் இவண் ஒவ்வாய் மகிழ்ந அதனால்
அலர்தொடங் கின்றால் ஊரே மலர
தொன்னிலை மருதத்து பெருந்துறை
நின்னோடு ஆடினள் தண்புனல் அதுவே

பஞ்சா கூந்தல் பசுமலர சுணங்கின்
தண்புணல் ஆடித்தல் நல்ம்மேம் பட்டனள்
ஒள்தொடி மடவரால் நின்னோடு
அந்தர மகளிர்க்கு தெய்வமும் போன்றே

அம்ம வாழியோ மகிழ்நநின் மொழிவல்
பேரூர் அலர்எழ நீரலை கலங்கி
நின்னொடு தண்புணல் ஆடுதும்
எம்மோடு சென்மோ செல்லல்நின் மனையே

கதிரிலை நெடுவேல் கடுமான் கிள்ளி
மதில்கொல் யானையின் கதழ்புநெறி வந்த
சிறையழி புதுப்புனல் ஆடுகம்
எம்மொடு கொண்மோஎம் தோள்புரை புனையே

புதுப்புனல் ஆடி அமர்த்த கண்ணள்
யார்மகள் இவளென பற்றிய மகிழ்ந
யார்மகள் ஆயினும் அறியா
நீயார் மகனைஎம் பற்றியோயே

புலக்குவேம் அல்லேம் பொய்யாது உரைமோ
நலத்தகு மகளிர்க்கு தோள்துணை யாகி
தலைப்பெயல் செம்புனல் ஆடி
தவநனி சிவந்தன மகிழ்நநின் கண்ணே
புலவி விராய பத்து

குருகு உடை தூண்ட வெள் அகட்டு யாமை
அரிப்பறை வினைஞர் அல்குமிசை கூட்டும்
மலரணி வாயில் பொய்கை ஊரநீ
என்னை நயந்தனென் என்றநின்
மனையோள் கேட்கின் வருந்துவள் பெரிதே

வெகுண்டனள் என்ப பாணநின் தலைமகள்
மகிழ்நன் மார்பின் அவிழினர் நறுந்தார
தாதுன் பறவை வந்துஎம்
போதார் கூந்தல் இருந்தன எனவே

மணந்தனை அருளாய் ஆயினும் பை
தணந்தனை யாகி உய்ம்மோ நும்மூர்
ஒண்தொடி முன்கை ஆயமும்
தண்துறை யூரன் பண்டென படற்கே

செவியிற் கேட்பினும் சொல்லிறந்து வெகுள்வோள்
கண்ணிற் காணின் எனா குவள்கொல்
நறுவீ ஐம்பால் மகளிர் ஆடும்
தைஇ தண்கயம் போல
பலர்படிந்து உண்ணுநின் பரத்தை மார்பே

வெண்நுதல் கம்புள் அரிக்குரல் பேடை
தண்நறும் பழனத்து கிளையோடு ஆலும்
மறுவில் யானர்மலிகேழ் ஊரநீ
சிறுவரின் இனைய செய்தி
நகாரோ பெருமநின் கண்டிசி ணோரே

வெண்தலை குருகின் மென்பறை விளிக்குறல்
நீள்வயல் நண்ணி இமிழும் ஊர
எம் இவன் நல்குதல் அரிது
நும்மனை மடந்தையொடு தலைப்பெய் தீமே

பகன்றை கண்ணி பல்ஆன் கோவலர்
கரும்பு குணிலா மாங்கனி யுதிர்க்கும்
யாணர் ஊரைநின் மனையோள்
யாரையும் புலக்கும் எம்மைமற் றெவனோ

வண்டுறை நயவரும் வளமலர பொய்கை
தண்துறை யூரனை எவ்வை எம்வயின்
வருதல் வேண்டுதும் என்ப
தொல்லேம் போல்யாம் அதுவேண் டுதுமே

அம்மவாழி பாண எவ்வைக்கு
எவன் பெரி தளிக்கும் என்ப பழனத்து
வண்டு தாதூதும் ஊரன்
பெண்டென விரும்பின்று அவள்தன் பண்பே

மகிழ்நன் மாண்குணம் வண்டுகொண் டனகொல்
வண்டின் மாண்குணம் மகிழ்நன்கொண் டான்கொல்
அன்ன தாகலும் அறியாள்
எம்மொடு புலக்கும்அவன் புதல்வன் தாயே
எருமை பத்து

நெறிமருப்பு எருமை நீலைரும் போத்து
வெறிமலர பொய்கை ஆம்பல் மயக்கும்
கழனியூரன் மகளிவள்
பழன வெதிரின் கொடிப்பிணை யலளே

கருங்கோட்டு எருமை செங்கண் புனிற்றுஆ
காதற் குழவிக்கு ஊறுமுலை மடுக்கும்
நுந்தை நும்மூர் வருதும்
ஒண்தொடி மடந்தை நின்னையாம் பெறினே

எருமைநல் ஏற்றினம் மேயல் அருந்தென
பசுமோ ரோடமோடு ஆம்பல் ஒல்லா
செய்த இனைய மன்ற பல்பொழில்
தாதுண வெறுக்கைய ஆகி இவள்
போதுஅவிழ் முச்சி யூதும் வண்டே

மள்ளர் அன்ன தடங்கோட்டு எருமை
மகளிர் அன்ன துணையோடு வதியும்
நிழல்முதிர் இலஞ்சி பழன ததுவே
கழனி தாமரை மலரும்
கவின்பெறு சுடர்நூதல் தந்தை ஊரே

கருங்கோட்டு எருமை கயிறுபரிந்து அசைஇ
நெடுங்கதிர் நெல்லின் நாள்மேயல் ஆரும்
புனல்முற் றூரன் பகலும்
படர்மலி அருநோய் செய்தனன் எமக்கே

அணிநடை எருமை ஆடிய அள்ளல்
மணிநிற நெய்தல் ஆமபலொடு கலிக்கும்
கழனி ஊரன் மகளிவள்
பழன் ஊரன் பாயல்இன் துணையே

பகன்றை வான்மலர் மிடைந்த கோட்டை
கருந்தாள் எருமை கன்று வெரூஉம்
பொய்கை ஊரன் மகளிவள்
பொய்கை பூவினும் நறுந்தண் ணியளே

தண்புணல் ஆடும் தடங்கோட்டு எருமை
திண்பிணி அம்பியின் தோன்றும் ஊர
ஒண்டொடி மடமகள் இவளினும்
நுந்தையும் யாயும் துடியரோ நின்னே

பழன பாகல் முயிறுமூசு குடம்பை
கழனி யெருமை கதிரொடு மயக்கும்
பூக்கஞல் ஊரன் மகளிவள்
நோய்க்குமரு தாகிய பணைத்தோ ளோளே

புனலாடு மகளிர் இட்ட ஒள்ளிழை
மணலாடு சிமையத்து எருமை கிளைக்கும்
யாணர் ஊரன் மகளிவள்
பாணர் நரம்பினும் இன்கிள வியளே
தாய்க்கு உரைத்த பத்து

அன்னை வாழிவேண் டன்னை உதுக்காண்
ஏர்கொடி பாசடும்பு பரியஊர்பு இழிபு
நெய்தல் மயக்கி வந்தன்று நின்மகள்
பூப்போல் உண்கண் மரீஇய
நோய்க்குமரு தாகிய கொண்கன் தேரே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை நம்மூர்
நீல்நிற பெருங்கடல் புள்ளின் ஆனாது
துன்புறு துயரம் நீங்க
இன்புற இசைக்கும் அவர் தேர்மணி குரலே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை புன்னையொடு
ஞாழல் பூக்கும் தண்ண துறைவன்
இவட்குஅமை தனெனால் தானே
தனக்கு அமைந்த தன்றுஇவள் மாமை கவினே

அன்னை வழிவேண் டன்னை நம்மூர
பலர்மடி பொழுதின் நலம்மிக சாஅய்
நள்ளென வந்த இயல்தேர
செல்வ கொண்கன் செல்வனஃ தூரே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை முழங்குகடல்
திரைதரு முத்தம் வெண்மணல் இமைக்கும்
தணம் த்ஹுறவன் வந்தென
பொன்னினும் சிவந்தன்று கண்டிசின் நூதலே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை அவர்நாட்டு
துதிக்கால் அன்னம் துணைசெத்து மிதிக்கும்
தன்கடல் வளையினும் இலங்கும்இவள்
அம்கலிழ் ஆகம் கண்டிசின் நினைந்தே

அன்னை வாழிவேண் டன்னைஎன் தோழி
சுடர்நுதல் பசப்ப சாஅ படர்மெலிந்து
தண்கடல் படுதிரை கேட்டொறும்
துஞ்சாள் ஆகுதல் நோகோ யானே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை கழிய
முண்டக மலரும் தண்கடற் சேர்ப்பன்
எந்தோள் துறந்தனன் ஆயின்
எவன்கொல் மற்றவன் நயந்த தோளே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை நெய்தல்
நீர்படர் தூம்பின் பூக்கெழு துறைவன்
எந்தோள் துறந்த காலை எவன்கொல்
பன்னாள் வரும்அவன் அளித்த போழ்தே

அன்னை வாழிவேண் டன்னை புன்னை
பொன்னிறம் விரியும் பூக்கெழு துறைவனை
என்னை என்றும் யாமே இவ்வூர்
பிறதொன் றா கூறும்
ஆங்கும் ஆக்குமோ வழிய பாலே
தோழிக்கு உரைத்த பத்து

அம்ம வாழி தோழி பாணன்
சூழ்கழி மருங்கின் நாண்இரை கொளீஇ
சினைக்கயல் மாய்க்கும் துறைவன் கேண்மை
பிரிந்தும் வாழ்துமோ நாமே
அருந்தவம் முயறல் ஆற்றா தேமே

அம்ம வாழி தோழி பாசிலை
செருந்தி தாய இருங்கழி சேர்ப்பன்
தான்வர காண்குவம் நாமே
மற்ந்தோம் மன்ற நாணுடை நெஞ்சே

அம்ம வாழி தோழி நென்னல்
ஓங்குதிரை வெண்மணல் உடைக்கும் துறைவற்கு
ஊரார் பெண்டென மொழிய என்னை
அதுகே டன்னாய் என்றனள் அன்னை
பைபய வெம்மை என்றனென் யானே

அம்ம வாழி தோழி கொண்கன்
நேரேம் ஆயினும் செல்குவம் கொல்லோ
கடலின் நாரை இரற்றும்
மடலம் பெண்ணை அவனுடை நாட்டே

அம்ம வாழி தோழி பன்மாண்
நுண்மணல் அடைகரை நம்மோடு ஆடிய
தண்ண துறைவன் மறைஇ
அன்னை அருங்கடி வந்துநின் றோனே

அம்ம வாழி தோழி நாம் அழ
நீல இருங்கழி நீலம் கூம்பு
மாலைவ தன்று மன்ற
காலை யன்ன காலைமு துறுத்தே

அம்ம வாழி தோழி நலனே
இன்ன தாகுதல் கொடிதே புன்னை
யணிமலர் துறைதொறும் வரிக்கும்
மணிநீர சேர்ப்பனை மறவா தோர்க்கே

அம்ம வாழி தோழி யான் இன்று
அறன்இ லாளன் கண்ட பொழுதில்
சினவுவென் தகைக்குறவன் சென்றனென்
பின்நினைந்து இரங்கி பெயர்த தேனே

அம்ம வாழி தோழி நன்றும்
எய்யா மையின் ஏதில பற்றி
அன்பிலன் மன்ற பெரிதே
மென்புல கொண்கன் வாரா தோனே

அம்ம வாழி தோழி நலமிக
நல்ல ஆயின அளியமெல் தோளே
மல்லல் இருங்கழி நீரறல்விரியும்
மெல்லம் புலம்பன் வந்த மாறே
கிழவற்கு உரைத்த பத்து

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
முண்ட கோதை நனை
தெண்டிரை பௌவம் பாய்ந்துநின் றோளே

கண்டகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
ஒள்ளிழை உயர்மணல் வீழ்ந்தென
வெள்ளாங் குருகை வினைவு வோளே

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
ஒண்ணுதல் ஆயம் ஆர்ப்ப
தண்ணென் பெருங்கடல் திரைபாய் வோளே

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
வண்டற் பாவை வெளவலின்
நுண்பொடி அளைஇ கடல்தூர போளே

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின்
தெண்டிரை பாவை வெளவ
ஊண்கண் சிவப்ப அழுதுநின் றோளே

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
யுண்கண் வண்டினம் மொய்ப்ப
தெண்கடற் பெருந்திரை மூழ்கு வோளே

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
தும்பை மாலை இளமுலை
நுண்பூண் ஆகம் விலங்கு வோளே

கண்டிகும் அல்லமோ கொண்கநின் கேளே
உறாஅ வறுமுலை மடாஅ
உண்ணா பாவையை ஊட்டு வோளே
கிடைக்காத பாடல்
கிடைக்காத பாடல்
பாணற்கு உரைத்த பத்து

நண்றே பாண கொண்கனது நட்பே
தில்லை வேலி இவ்வூர
கல்லென் கௌவை எழாஅ காலே

அம்ம வாழி பாண புன்னை
அரும்புமலி கானல் இவ்வூர்
அலரா கின்றுஅவர் அருளு மாறே

யானெவன் செய்கோ பாண ஆனாது
மெல்லம் புலம்பன் பிரிந்தென
புல்லென் றனஎன் புரிவளை தோளே

காண்மதி பாண இருங்கழி பாய்பரி
நெடுந்தேர கொண்க னோடு
தான்வ தன்றுஎன் மாமை கவினே

பைதலம் அல்லேம் பாண பணைத்தோள்
ஐதுஅமைந்து அகன்ற அல்குல்
நெய்தலம் கண்ணியை நேர்தல்நாம் பெறினே

நாணிலை மன்ற பாண நீயே
கோண்ஏர் இலங்குவளை நெகிழ்த்த
கானலம் துறைவற்கு சொல்உகு போயே

நின்னொன்று வினவுவல் பாண நும்மூர
திண்தேர கொண்கனை நய்ந்தோர்
பண்டை தந்நலம் பெறுபவோ

பண்பிலை மன்ற பாண இவ்வூர்
அன்பில கடிய கழறி
மென்புல கொண்கனை தாரா தோயே

அம்ம வாழி கொண்க எம்வயின் மாண்நலம் மருட்டும் நின்னினும்
பாணன் நல்லோர் நலம்சிதை கும்மே

காண்மதி பாணநீ யுரைத்தற் குரிகை
துறைகெழு கொண்கன் பிரிந்தென
விறைகேழ் எல்வளை நீங்கிய நிலையே
ஞாழற் பத்து

எக்கர் ஞாழல் செருந்தியொடு கமழ
துவலை தண்துளி வீசி
பயலை செய்தன பனிபடு துறையே

எக்கர் ஞாழல் இறங்கு இணர படுசினை
புள்இறை கூரும் துறைவனை
உள்ளேன் தொழி படீஇயர்என் கண்ணே

எக்கர் ஞாழல் புள்ளிமிழ் அகன்துறை
இனிய செய்த நின்றுபின்
முனிவு செய்தஇவள் தடமெல் தோளே

எக்கர் ஞாழல் இணர்படு பொதும்பர
தனிக்குரு உறங்கும் துறைவற்கு
இனிப்பச தன்றுஎன் மாமை கவினே

எக்கர் ஞாழல் சிறியிலை பெருஞ்சினை
ஓதம் வாங்கும் துறைவன்
மாயோள் பசலை நீக்கினன் இனியே

எக்கர் ஞாழல் அரும்புமுதிர் அவிழிணர்
நறிய கமழும் துறைவற்கு
இனிய மன்றஎன் மாமை கவினே

எக்கர் ஞாழல் மலரின் மகளிர்
ஒள்தழை அயரும் துறைவன்
தண்தழை விலையென நல்கினன் நாடே

எக்கர் ஞாழல் இகந்துபடு பெருஞ்சினை
வீஇனிது கமழும் துறைவனை
நீயினிது முயங்குதி காத லோயே

எக்கர் ஞாழல் பூவின் அன்ன
சுணங்குவளர் இளமுலை மடந்தைக்கு
அணங்குவளர்த்து அகறல் வல்லா தீமோ

எக்கர் ஞாழல் நறுமலர பெருஞ்சினை
புணரி திளைக்கும் துறைவன்
புணர்வின் இன்னான் அரும்புணர் வினனே
வெள்ளங் குருகு பத்து

வெள்ளாங் குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
மிதிப்ப நக்க கண்போல் நெய்தல்
கள்கமழ்ந்து ஆனா துறைவற்கு
நெக்க நெஞ்சம் நேர்கல் லேனே

வெள்ளாங் குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
கையறுபு இரற்றும் கானலம் புலம்பம்
துரைவன் வரையும் என்ப
அறவன் போலும் அருளுமார் அதுவே

வெள்ளாங் குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
உளர ஒழிந்த தூவி குலவுமணல்
போர்வின் பெறூஉம் துறைவன் கேண்மை
நன்னெடுங் கூந்தல் நாடுமோ மற்றே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
கானற் சேக்கும் துறைவனோடு
யானெவன் செய்கோ பொய்க்கும் இவ்வூரே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
பதைப்ப ததைந்த நெய்தல் கழிய
ஓதமொடுபெயரும் துறைவதற்கு
பைஞ்சா பாவை ஈன்றனென் யானே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
பதைப்ப ஒழிந்த செம்மறு தூவி
தெள்கழி பரக்கும் துரைவன்
எனக்கோ காதலன் அனைக்கோ வேறே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
காலை யிருந்து மாலை சேக்கும்
தெண்கடல் சேர்ப்பனொடு வாரான்
தான்வ தனன்எம் காத லோனே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
கானலம் பெருந்துறை துணையொடு கொட்கும்
தண்ண துறைவன் கண்டிக்கும்
அம்மா மேனிஎம் தோழியது துயரே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
பசிதின அல்கும் பனிநீர சேர்ப்ப
நின்ஒன்று இரக்குவன் அல்லேன்
தந்தனை சென்மோ கொண்டஇவள் நலனே

வெள்ளாங குருகின் பிள்ளை செத்தென
காணிய சென்ற மடநடை நாரை
நொந்ததன் தலையும் நோய்மிகும் துறைவ
பண்டையின் மிகப்பெரிது இனைஇ
முயங்குமதி பெரும மய்ங்கினள் பெரிதே
சிறுவெண் காக்கை பத்து

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
கருங்கோட்டு புன்னை தங்கும் துறைவற்கு
பயந்தநுதல் அழி சாஅய்
நயந்த நெஞ்சம் நோய்ப்பா ல்ஃதே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
நீத்துநீர் இருங்கழி இரைதேர்ந்து உண்டு
பூக்கமழ் பொதும்பர சேக்கும்
துறைவன் சொல்லோ பிறவா யினவே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
இருங்கழி துவலை ஒலியில் துஞ்சும்
துறைவன் துறந்தென துறந்துஎன்
இறையேர் முன்கை நீக்கிய வளையே

இருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
இருங்கழி மருங்கின் அயிரை ஆரும்
தண்ண துறைவன் தகுதி
நம்மோடு அமையாது அலர்ப தன்றே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
ஆருகழி சிறுமீன் ஆர மாந்தும்
துறைவன் சொல்லிய சொல்என்
இறையோர் எல்வளை கொண்டுநின் றதுவே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
வரிவெண் தாலி வலைசெத்து வெரூஉம்
மெல்லம் புலம்பன் தேறி
நல்ல வாயின நல்லோள் கண்ணே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
இருங்கழி இனக்கெடிறு ஆரும் துறைவன்
நல்குவன் போல கூறி
நல்கான் ஆயினும் தொல்கே என்னே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
துறைபடி யம்பி அகமனை ஈனும்
தண்ண தூறைவன் நல்கி
ஒள்நுதல் அரிவை பாலா ரும்மே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
பொன்னிணார் ஞாழல் முனையில் பொதியவிழ்
புன்னையம் பூஞ்சினை சேக்கும் துறைவன்
நெஞ்சத்து உண்மை யறிந்தும்
என்செ பசக்கும் தோழியென் கண்ணே

பெருங்கடற் கரையது சிறுவெண் காக்கை
இருங்கழி நெய்தல் சிதைக்கு துறைவன்
நல்லன் என்றி யாயின்
பல்லிதழ் உண்கண் பசத்தல்மற் றெவனோ
தொண்டி பத்து

திரைஇமிழ் இன்னிசை அளைகி அயலது
முழவுஇமிழ் இன்னிசை மறுகுதொறு இசைக்கும்
தொண்டி அன்ன பணைத்தோள்
ஒள்தொடி அரிவைஎன் நெஞ்சுகொண் டோ ளே

ஒள்தொடி அரிவை கொண்டனள் நெஞ்சே
வண்டிமிர் பனித்துறை தொண்டி ஆங்கண்
உரவு கடல்ஒலி திரையென
இரவி னானும் துயிலறி யேனே

இரவி னானும் இந்துயில் அறியாது
அரவுறு துயரம் எய்துப தொண்டி
தண்நறு நெய்தல் நாறும்
பின்இருங் கூந்தல் அணங்குற் றோரே

அணங்குடை பனித்துறை தொண்டி யன்ன
மணங்கமழ் பொழிற்குறி நல்கினள் நுணங்கு இழை
பொங்கரி பரந்த உண்கண்
அம்கலில் மேனி அசைஇய எமக்கே

எமக்கு தருளினை யாயின் பணைத்தோள்
நல்நுதல் அரிவையொடு மென்மெல இயலி
வந்திசின் வாழியா மடந்தை
தொண்டி யன்னநின் பண்புல கொண்டே

பண்பும் பாயலும் கொண்டனள் தொண்டி
தண்கமழ் புதுமலர் நாறும் ஒண்டொடி
ஐதுஅமைந்து அகன்ற அல்குல்
கொய்தளிர் மேனி கூறுமதி தவறே

தவறிலர் ஆயினும் பனிப்ப மன்ற
இவறுதிரை திளைக்கும் இடுமணல் நெடுங்கோட்டு
முண்டக நறுமலர் கமழும்
தொண்டி அன்னோள் தோள்உற் றோரே

தோளும் கூந்தலும் பலபா ராட்டி
வாழ்தல் ஒல்லுமோ மற்றே செங்கோல்
குட்டுவன் தொண்டி யன்ன
என்கண்டும் நயந்துநீ நல்கா காலே

நல்குமதி வாழியோ நளிநீர சேர்ப்ப
அலவன் தாக்க துறையிறா பிறழும்
இன்னொலி தொண்டி அற்றே
நின்னலது இல்லா இவள்சிறு நுதவே

சிறுநனை வரைந்தனை கொண்மோ பெருநீர்
வலைவர் தந்த கொழுமீன் வல்சி
பறைதபு முதுகுருகு இருக்கும்
துரைகெழு தொண்டி அன்னஇவள் நலனே
நெய்தற் பத்து
நெய்தல் உண்கண் ஏர் இறை பணைந்தோள்
பொய்தல் ஆடிய பொய்யா மகளிர்
குப்பை வெண்மணல் குரவை நிறூஉ
துறைகெழு கொண்கன் நல்கி
உறைவுஇனிது அம்மஇவ் அழுங்கள் ஊரே

நெய்தல் நறுமலர் செருந்தியொடு விரைஇ
கைபுனை நறுந்தார் கமழும் மார்பன்
அருந்திறல் கடவுள் அல்லன்
பெருந்துறை கண்டுஇவள் அணங்கி யோனே

கணங்கொள் அருவி கான்கெழு நாடன்
குறும்பொறை நாடன் நல்வய லூரன்
தண்கடற் சேர்ப்பன் பிரிந்தென பண்டையிற்
கடும்பகல் வருதி கையறு மாலை
கொடுங்கழி நெய்தலும் கூம்ப
காலை வரினும் களைஞரோ இலரே

நெய்தல் இருங்கழி நீக்கி
மீனுநுண் குருகுஇளங் கானல் அல்கும்
கடல்அணி தன்றுஅவர் ஊரே
கடலினும் பெரிதுஎமக்கு அவருடை நட்பே

அலங்கிதழ் நெய்தல் கொற்கை முன்துறை
இலங்குமுத்து உறைக்கும் எயிறுகெழு துவர்வாய்
அரம்போழ் அவ்வளை குறுமகள்
நரம்புஆர தன்ன தீங்கிள வியனே

நாரை நல்லினம் கடுப்ப மகளிர்
நீர்வார் கூந்தல் உளரும் துறைவ
பொங்குழி நெய்தல் உறைப்ப இத்துறை
பல்கால் வரூஉம் தேரென
செல்வா தீமோ என்றனள் யாயே

நொதும லாளர் கொள்ளார் இவையே
எம்மொடு வந்து கடலாடு மகளிரும்
நெய்தலம் பகைத்தழை பாவை புனையார்
உடலகம் கொள்வோர் இன்மையின்
தொடலை குற்ற சிலபூ வினரே

இருங்கழி சேயிறா இனப்புன் ஆரும்
கொற்கை கோமான் கொற்கையம் பெருந்துறை
வைகறை மலரும்நெய்தல் போல
தகைபெரி துடை காதலி கண்ணே

புன்னை நுன்தாது உறைத்தரு நெய்தல்
பொன்படு மணியில் பொற்ப தோன்றும்
மெல்லம் புலம்பன் வந்தென
நல்லன வாயின தோழியென் கண்ணே

தண்ணறு நெய்தல் தளையவிழ் வான்பூ
வெண்ணெல் அரிநர் மாற்றினர் அறுக்கும்
மெல்லம் புலம்பன் மன்றஎம்
பல்லிதழ் உண்கண் பனிசெய் தோனே
வளை பத்து

கடற்கோடு செறிந்த வளைவார் முன்கை
கழிப்பு தொடர்ந்த இடும்பல் கூந்தல்
கானல் ஞாழற் கவின்பெறு தழையள்
வரையர மகளிரின் அரியள்என்
நிறையரு நெஞ்சம் கொண்டொளி தோளே

கோடுபுலங் கொட்ப கடலெழுந்து முழுங்க
பாடிமிழ் பனித்துறை யோடுகலம் உகைக்கும்
துறைவன் பிரிந்தென நெகிழ்ந்தன
வீங்கின மாதோ தொழிஎன் வளையே

வலம்புரியுழுத வார்மணல் அடைகரை
இலங்குகதிர் முத்தம் இருள்கெட இமைக்கும்
துரைகெழு கொண்கநீ தந்த
அறைபுனல் வால்வளை நல்லவோ தாமே

கடற்கோ டறுத்த அரம்போழ் அவ்வளை
ஒள்தொடி மடவரல் கண்டிக்கும் கொண்க
நன்னுதல் இன்றுமால் செய்தென
கொன்ஒன்று கடுத்தனள் அன்னையது நிலையே

வளைபடு முத்தம் பரதவர் பகரும்
கடல்கெழு கொண்கன் காதல் மடமகள்
கெடலரும் துயரம் நல்கி
படலின் பாயல் நல்கி யோளெ

கோடீர் எல்வளை கொழும்பல் கூந்தல்
ஆய்தொடி மடவரல் வேண்டுதி யாயின்
தென்கழி சேயிறா படூஉம்
தன்கடற் சேர்ப்ப வரைந்தனை கொண்மோ

இலங்குவளை தெளிர்ப்ப அலவன் ஆட்டி
முகம்புதை ச்துப்பினள் இறைஞ்ச்நின் றோனே
புலம்புகொள் மாலை மறைய
நலம்கேழ் ஆகம் நல்குவள் எனக்கே

வளையணி முன்கை வாலெயிற்று அமர்நகை
இளையர் ஆடும் தளைஅவிழ் கானல்
குறுந்துறை வினவி நின்ற
நெடுந்தோள் அண்ணல் கண்டிக்கும் யாமே

கானலம் பெருந்துறை கலிதிரை திளைக்கும்
வானுயர் நெடுமணல் ஏறி ஆனாது
காண்கம் வம்மோ தோழி
செறிவளை நெகிழ்த்தோன் எறிகடல் நாடே

இலங்குவீங்கு எல்வளை ஆய்நூதல் கவின
பொலந்தேர கொண்கன் வந்தனன் இனியே
விலங்குஅரி நெடுங்கண் ஞெகிழ்மதி
நலங்கவர் பசலையை நகுக நாமே
அன்னாய் வாழி பத்து

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னை என்னை
தானும் மலைந்தான் எமக்கும் தழையாயின
பொன்வீ மணியரும் பினவே
என்ன மரம்கொல்அவர் சாரல் அவ்வே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னை நம்மூர
பார்ப்பன குறுமக போல தாமும்
குடுமி தலைய மன்ற
நெடுமலை நாடன் ஊர்ந்த மாவே

அன்னாய் வாழிவேன் டன்னைநம் படப்பை
தேன்மயங்கு பாலினும் இனிய அவர்நாட்டு
உவலை கூவற் கீழ
மானுண்டு எஞ்சிய கலிழி நீரே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னைஅஃது எவன்கொல்
வரையர மகளிரின் நிரையுடன் குழீஇ
பெயர்வழி பெயர் வழி தவிராது நோக்கி
நல்லள் என்ப
தீயேன் தில்ல மலைகிழ வோர்க்கே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னையென் தோழி
நனிநான் உடையள் நின்னும் அஞ்சும்
ஒலிவெள் ளருவி ஓங்குமலை நாடன்
மலர்ந்த மார்பின் பாயல்
துஞ்சிய வெய்யள் நோகோ யானே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னை உவக்காண்
மாரி குளத்து காப்பாள் அன்னன்
தூவலின் நனைந்த தொடலை ஒள்வாள்
பாசி சூழ்ந்த பெருங்கழல்
தண்பனி வைகிய வைக்க சினனே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னை நன்றும்
உணங்கல கொல்லோநின் தினையே உவக்காண்
நிணம்பொதி வழுக்கில் தோன்றும்
மழைத்தலை வைத்துஅவர் மணிநெடுங் குன்றே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னை கானவர்
கிழங்ககழ் நெடுங்குழி மல்க வேங்கை
பொன்மலி புதுவீ தாஅம் அவர் நாட்டு
மணிநிற மால்வரை மறைதொறு
அணிமலர் நெடுங்கண் ஆர்ந்தன பனியே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னை நீமற்று
யான்அவர் மறத்தல் வேண்டுதி யாயின்
கொண்டல் அவரை பூவின் அன்ன
வெண்டலை மாமழை சூடி
தோன்றல் அனாதுஅவர் மணிநெடுங் குன்றே

அன்னாய் வாழிவேண் டன்னைநம் படப்பை
புலவுச்சேர் துறுகல் ஏறி அவர்நாட்டு
பூக்கெழு குன்றம் நோக்கி நின்று
மணிபுரை வயங்கிழமை நிலைபெற
தணிதற்கும் உரித்துஅவள் உற்ற நோயே
அன்னா பத்து
நெய்யொடு மயக்கிய உழுந்துநூற் றன்ன
வயலையஞ் சிலம்பின் தலையது
செயலையம் பகைத்தழி வாடும் அன்னாய்

சாந்த மரத்ஹ்ட பூதிழ் எழுபுகை
கூட்டுவிரை கமழும் நாடன்
அறவற்கு எவனோ நாமக்ல்வு அன்னாய்

நறுவடி மாஅத்து மூக்கிறுபு உதிர்த்த
ஈர்ந்தண் பெருவடு பாலையிற் குறவர்
உறைவீழ் ஆலியல் தொகுக்கும் சாரல்
மீமிசை நன்னா டவர்வரின்
யானுயிர் வாழ்தல் கூடும் அன்னாய்

சாரல் பலவின் கொழுந்துணர் நறும்பழம்
இருங்கள் விடரளை வீழ்ந்தென வெற்பில்
பெருந்தேன் இறாஅல் கீறும் நாடன்
பேரமர் மழைக்கண் கழிலத்தன்
சீருடை நன்னாட்டு செல்லும் அன்னாய்

கட்டளை யன்ன மணிநிற தும்பி
இட்டிய குயின்ற துறைவயின் செலீஇயர்
தட்டை தண்ணுமை பின்னர் இயவர்
தீங்குழல் ஆம்பலின் இனிய இமிரும்
புதன்மலர் மாலையும் பிரிவோர்
இதனினும் கொடிய செய்குவர் அன்னாய்

குறுங்கை இரும்புலி கோள்வல் ஏற்ரை
நெடும்புதல் கானத்து மடப்பிடி ஈன்ற
நடுங்குநடை குழவி கொளீஇய பலவின்
பழந்தாங்கு கொழுநிழல் ஒளிக்கும் நாடற்கு
கொய்திடு தளிரின் வாடிநின்
மெய்பிறி தாதல் எவன்கொல் அன்னாய்

பெருவரை வேண்க்கை பொன்மருள் நறுவீ
மானின பெருங்கிளை மேயல் ஆரும்
கானக நாடன் வரவுமிவண்
மேனி பசப்பது எவன்கொல் அன்னாய்

நுண்ணேர் புருவத்த கண்ணும் ஆடும்
மயிர்வார் முன்கை வளையும் சொறூஉம்
களிறுகோள் பிழைத்த கதஞ்சிறந்து எழுபுலி
எழுதரு மழையின் குழுமும்
பெருங்கள் நாடன் வருங்கொல் அன்னாய்

கருங்கால் வேங்கை மாத்தகட்டு ஒள்வீ
இருங்கள் வியலறை வரிப்ப தாஅம்
நன்மலை நாடன் பிரிந்தென
ஒண்ணுதல் பசப்பது எவன்கொல் அன்னாய்

அலங்குமழை பொழிந்த அகன்கண் அருவி
ஆடுகழை அடுக்கத்து இழிதரு நாடன்
பெருவரை யன்ன திருவிறல் வியன்மார்பு
முயங்காது கழிந்த நாள்இவள்
மயங்கிதழ் மழைக்கண் கலிழும் அன்னாய்
அம்மவழி பத்து

அம்ம வாழி தோழி கதலர்
பாவை யன்னஎன் ஆய்கவின் தொலைய
நன்மா மேனி பசப்ப
செல்வல் என்பதம் மலைகெழு நாடே

அம்ம வாழி தோழி நம்மூர்
நனிந்துவந்து உறையும் நறுந்தண் மார்வன்
இன் இனி வாரா மாறுகொல்
சின்னிரை ஓதிஎன் நுதல்பச பதுவே

அம்ம வாழி தோழி நம்மலை
வரையாம் இழி கோடல் நீட
காதலர பிரிந்தோர் கையற நலியும்
தண்பனி வடந்தை அச்சிரம்
முந்துவந தனர்நம் காத லோரே

அம்ம வாழி தோழி நம்மலை
மணிநிறங் கொண்ட மாமலை வெற்பில்
துணீநீர் அருவி நம்மோடு ஆடல்
எளிய மன்ஆல் அவர்க்கினி
அரிய ஆகுதல் மருண்டனென் யானே

அம்ம வாழி தோழி பைஞ்சுனை
பாசடை நிவந்த பனிமலர குவளை
உள்ளகங் கமழும் கூந்தல் மெல்லியல்
ஏர்திகழ் ஒண்ணுதல் பசத்தல்
ஓரார் கொல்நம் காத லோரே

அம்ம வாழி தோழி நம்மலை
நறுந்தண் சிலம்பின் நாறுகுலை காந்தன்
கொங்குஉன் வண்டின் பெயர்ந்துபுற மாறிநின்
வன்புடை விறற்கவின் கொண்ட
வன்பி லாளன் வந்தனன் இனியே

அம்ம வாழி தோழி நாளும்
நன்னுதல் பசப்பவௌம் நறுந்தோள் நெகிழவும்
ஆற்றலம் யாம் என மதிப்ப கூறி
நப்பிரிந்து உறைதோர் மன்றநீ
விட்டனை யோஅவர் உற்ற சூளே

அம்ம வாழி தோழி நம்மூர்
நிரந்திலங்கு அருவிய நெடுமலை நாடன்
இரந்துகுறை யுறாஅன் பெயரின்
என்ஆ வதுகொல்நம் இன்னுயிர் நிலையே

அம்ம வாழி தோழி நாம்அழ
பன்னாள் பிரிந்த அறனி லாளன்
வந்தன னோமற்று இரவில்
பொன்போல் விறல்கவின் கொள்ளுநின் நுதலே

அம்ம வாழி தோழி நம்மொடு
சிறுதினை காவல் நாகி பெரிதுநின்
மெல்தோள் நெகிழவும் திருநுதல் பசப்பவும்
பொன்போல் விறற்கவின் தொலைத்த
குன்ற நாடற்கு அயர்வர்நன் மணனே
தெய்யோ பத்து

யாங்குவல் லுநையோ ஓங்கல் வெற்ப
இரும்பல் கூந்தல் திருந்திழை அரிவை
திதலை மாமை தே
பசலை பா பிரிவு தெய்யோ

போதார் கூந்தல் இயலணி அழுங்க
ஏதி லாளனை நீபிரி ததற்கே
அழவிர் மணிப்பூண் அனை
பெயலா னாஎன் கண்ணே தெய்யோ

வருவை யல்லை வாடைநனி கொடிதே
அருவரை மருங்கின் ஆய்மணி வரன்றி
ஒல்லென இழிதரும் அருவிநின்
கல்லுடை நாட்டு செல்லல் தெய்யோ

மின்னவிர் வயங்கிழை ஞெகிழ சாஅய்
நன்னுதல் பசத்த லாவது துன்னி
கனவிற் காணும் இவளே
நனவிற் காணாள்நின் மார்பே தெய்யோ

கையுற வீழ்ந்த மையில் வன்மொடு
அரிது காதலர பொழுதே அதனால்
தெரியிழை தெளிர்ப்ப முயங்கி
பிரியலம் என்கமோ எழுகமோ தெய்யோ

அன்னையும் அறிந்தனள் அலரும் ஆயின்று
நன்மனை நெடுநகர் புலம்புகொள உறுதரும்
இன்னா வாடையும் மலையும்
நும்மூர செல்கம் எழுகமோ தெய்யோ

காமம் கடவ உள்ளம் இனைப்ப
யாம்வந்து காண்பதோர் பருவம் ஆயின்
ஓங்கி தோன்றும் உயர்வரைக்கு
யாங்கென படுவது நும்மூர் தெய்யோ

வாய்க்கோட்டு வயத்தகர் வாராது மாறினும்
குரூஉமயிர புருவை ஆசையின் அல்கும்
ஆஅல் அருவி தண்மெருஞ் சிலம்ப
நீஇவன் வரூஉம் காலை
மேவரும் மாதோஇவள் நலனே தெய்யோ

சுரும்புண களித்த புகர்முக வேழம்
இரும்பிணர துறுகல் பிடிசெத்து தழூநின்
குன்றுகெழு நன்னாட்டு சென்ற பின்றை
நேரிறை பணைத்தோள் ஞெகிழ
வாரா யாயின் வாழேம் தெய்யோ

அறியோம் அல்லேம் அறிந்தனம் மாதோ
பொறிவரி சிறைய வண்டினம் மொய்ப்ப
சாந்தம் நாறும் நறியோள்
கூந்தல் நாறும்நின் மார்பே தெய்யோ
வெறிப்பத்து

நம்முறு துயரம் நோக்கி அன்னை
வேலன் தந்தா ளாயின்அவ்
வெறிகமழ் நாடன் கேண்மை
அறியுமோ தில்ல செறியெயிற் றோயே

அறியா மையின் வெறியென மயங்கி
அன்னையும் அருந்துயர் உழந்தனள் அதனால்
எய்யாது விடுதலோ கொடிதே நிரையிதழ்
ஆய்மலர் உண்கண் பசப்ப
சேய்மலை நாடன் செய்த நோயே

கறிவளர் சிலம்பின் கடவுள் பேணி
அறியா வேலன் வெறியென கூறும்
அதுமனம் கொள்குவை அனையிவள்
புதுமலர் மழைக்கண் புலம்பிய நோய்க்கே

அம்ம வாழி தோழி பன்மலர்
நறுந்தண் சோலை நாடுகெழ நெடுந்தகை
குன்றம் பாடான் ஆயின்
என்பயஞ் செய்யுமோ வேலற்குஅவ் வெறியே

பொய்யா மரபின் ஊர்முகு வேலன்
கலங்குமெ படுத்து கன்ன தூக்கி
முருகென மொழியும் ஆயின்
கெழுதகை கொல் இவள் அணங்கி யோற்கே

வெறிசெறி தனனே வேலன் கறிய
கன்முகை வயப்புலி கலங்குமெ படூஉ
புன்பலம் வித்திய புனவர் புணர்த்த
மெய்ம்மை யன்ன பெண்பாற் புணர்ந்து
மன்றில் பையுள் தீரும்
குன்ற நாடன் உறீஇய நோயே

அன்னை தந்தது ஆகுவது அறிவன்
பொன்னகர் வரைப்பின் கன்னம் தூக்கி
முருகென மொழியும் ஆயின்
அருவரை நாடன் பெயர்கொலோ அதுவே

பெய்ம் மணல் முற்றம் கவின்பெற இயற்றி
மலைவான் கொண்ட சினைஇய வேலன்
கழங்கினால் அறிகுவது என்றால்
நன்றால் அம்ம நின்றஇவள் நலனே

பெய்ம்மணல் வரைப்பின் கழங்குபடுத்து அன்னைக்கு
முருகென மொழியும் வேலன் மற்றவன்
வாழிய விலங்கு மருவி
சூர்மலை நாடனை அறியா தோனே

பொய்படு அறியா கழங்கே மெய்யே
மணிவரை கட்சி மடமயில் ஆலும்நம்
மலர்ந்த வள்ளியம் கானம் கிழவோன்
ஆண்டகை விறல்வேள் அல்லன்இவள்
பூண்தாங்கு இளமுலை அணங்கியோனே
குன்ற குறவன் பத்து

குன்ற குறவன் ஆர்ப்பின் எழிலி
நுன்பல் அழிதுளி பொழியும் நாட
நெடுவரை படப்பை நும்மூர
கடுவரல் அருவி காணினும் அழுமே

குன்ற குறவன் புல்வே குரம்பை
மன்றாடு இளமழை மறைக்கும் நாடன்
புரையோன் வாழி தோழி விரைபெயல்
அரும்பனி அளைஇய கூதிர
பெருந்தண் வாடையின் முந்துவ தனனே

குன்ற குறவன் சார்ந்த நறும்புகை
தேஙகமழ் சிலம்பின் வரையகம் கமழும்
கானக நாடன் வரையின்
மன்றலும் உடையள்கொல் தோழி யாயே

குன்ற குறவன் ஆரம் அறுத்தென
நறும்புகை சூழ்ந்து காந்தள் நாறும்
வண்ட்மிர் சுடர்நுதல் குறுமகள்
கொண்டனர் செல்வர்தம் குன்றுகெழு நாட்டே

குன்ற குறவன் காதல் மடமகள்
வரையர மகளிர புரையுஞ் சாயலள்
ஐயள் அரும்பிய முலையள்
செய்ய வாயினள் மார்பினள் சுணங்கே

குன்ற குறவன் காதல் மடமகள்
வண்படு கூந்தல் தந்தழை கொடிச்சி
வளையள் முளைவாள் எயிற்றள்
இளையள் ஆயினும் ஆரணங் கினனே

குன்ற குறவன் கடவு பேணி
இரந்தனன் பெற்ற வெள்வளை குறுமகள்
ஆயரி நெடுங்கள் கலிழ
சேயதால் தெய்யநீ பிரியும் நாடே

குன்ற குறுவன் காதல் மடமகள்
அணிமயில் அன்ன அசைநடை கொடிச்சியை
பெருவரை நாடன் வரையும் ஆயின்
கொடுத்தனெம் ஆயினோம் நன்றே
இன்னும் ஆனாது நன்னுதல் துயிரே

குன்ற குறவன் காதல் மடமகள்
மன்ற வேங்கை மலர்சில கொண்டு
மலையுறை கடவுள் குலமுதல் வழுத்தி
தேம்பலி செய்த ஈர்நறுங் கையள்
மலர்ந்த காந்தள் நாறி
கவிழ்ந்த கண்ணள்எம் அணங்கி யோளே

குன்ற குறவன் காதல் மடமகள்
மெந்தோள் கொடிச்சியை பெறற்கரிது தில்ல
பைம்புற பைங்கிளி ஒப்பலர்
புன்புல மயக்கத்து விளைந்தன தினையே
கேழற் பத்து

மெந்தினை மேய்ந்த தறுகண் பன்றி
வன்கல் அடுக்கத்து துஞ்சும் நாடன்
எந்தை அறிதல் அஞ்சி கொல்
அதுவே மன்ற வாரா மையே

சிறுதினை மேய்ந்த தறுகண் பன்றி
துறுகல் அடுக்கத்து துணையொடு வதியும்
இலங்குமலை நாடன் வரூஉம்
மருந்தும் அறியும்கொல் தோழிஅவன் விருப்பே

நன்பொன் அன்ன புனிறுதீர் ஏனல்
கட்டளை அன்ன கேழல் மாந்தும்
குன்றுகெழு நாடன் தானும்
வந்தனன் வந்தன்று தோழிஎன் நலனே

இளம்பிறை யன்ன கோட்ட கேழல்
களங்கனி யன்ன பெண்பாற் புணரும்
அயந்திகழ் சில்மப கண்டிரும்
பயந்தன மாதோநீ நய்ந்தோள் கண்ணே

புலிகொல் பெண்பால் புவரி குருளை
வளைவெண் மருப்பின் கேழல் புரக்கும்
குன்றுகெழு நாடன் மறந்தனன்
பொன்போல் புதல்வனோடு என்நீ தோனே

சிறுகண் பன்றி பெருஞ்சின ஒருத்தலொடு
குறுங்கை இரும்புலி பொரூஉம் நாடன்
நனிநாண் உடைமையம் மன்ற
பனிப்ப தனநீ நய்ந்தோள் கண்ணே

சிறுகண் பறி பெருஞ்சின ஒருத்தல்
துறுகல் அடுக்கத்து வில்லோர் மாற்றி
ஐவனம் கவரும் குன்ற நாடன்
வண்டுபடு கூந்தலை பேணி
பண்பில சொல்லும் தேறுதல் செத்தே

தாஅய் இழந்த தழுவரி குருளையொடு
வளமலை சிறுதினை ய்ணீஇய கானவர்
வரையோங்கு உயர்சிமை கேழல் உறங்கும்
நன்மலை நாடன் பிரிதல்
என்பயக்கும் மோநம் விட்டு துறந்தே

கேழல் உழுதென கிளர்ந்த எருவை
விஅளைந்த செறுவில் தோன்றும் நாடன்
வாராது அவண்உறை நீடின் நேர்வளை
இணை ஈர் ஓதி நீயழ
துணைநனி இழக்குவென் மடமை யானே

கிழங்ககழ் கேழல் உழுத சிலம்பில்
தலைவிளை கானவர் கொய்தனர் பொய்ரும்
புல்லென் குன்றத்து புலம்புகொள் நெடுவரை
காணினும் கலிழுநோய் செத்து
தாம்வ தனர்நம் காத லோரே
குரக்கு பத்து

அவரை அருந்த மந்தி பகர்வர்
பக்கின் தோன்றும் நாடன் வேண்டின்
பல்பசு பெண்டிரும் பெறுகுவன்
தொல்கேள் ஆகலின் நல்குமால் இவட்கே

கருவிரல் மந்தி கல்லா வன்பறழ்
அருவரை தீந்தேன் எடுப்பை அயலது
உருகெழு நெடுஞ்சினை பாயும் நாடன்
இரவின் வருதல் அறியான்
வரும் என்பள் தோழியாயே

அத்த செயலை துப்புறழ் ஒள்தளிர்
புந்தலை மந்தி வன்பறழ் ஆரும்
நன்மலை நாட நீசெலின்
நின்நயத்து உறைவி என்னினும் கழில்மே

மந்தி கணவன் கல்லா கொடுவன்
ஒன்கேழ் வயப்புலி குழுமலின் வைரைந்துடன்
குன்றுயர் அடுக்கம் கொள்ளும் நாடன்
சென்றனன் வாழி தோழியென்
மெல்தோள் கவினும் பாயலும் கொண்டே

குரங்கின் தலிஅவன் குருமயிர கடுவன்
சூரலஞ சிறுகோல் கொண்டு வியலறை
மாரி மொக்குள் புடைக்கும் நாட
யாம்நின் நயத்தனம் எனினும்எம்
ஆய்நலம் வாடுமோ அருளுதி எனினே

மந்தி காதலன் முறிமேய் கடுவன்
தண்கமழ் நறைக்கொடி கொண்டு வியலறை
பொங்கல் இளமழை புடைக்கும் நாட
நயவாய் ஆயினும் வரைந்தனை சென்மோ
கன்முகை வேங்கை மலரும்
நன்மலை நாடன் பெண்டென படுத்தே

குறவர் முன்றில் மாதீண்டு துறுகல்
கல்லா மந்தி கடுவனோடு உகளும்
குன்ற நாடநின் மொழிவல் என்றும்
பயப்ப நீத்தல் என்இவள்
கயத்துவளர் குவளையின் அமர்த்த கண்ணே

சிலம்பின் வெதிரத்து கண்விடு கழைக்கோல்
குரங்கின் வன்பரழ் பாய்ந்தன இலஞ்சி
மீனெறி தூண்டிலின் நிவக்கும் நாடன்
உற்றோர் மறவா நோய்தந்து
கண்டோ ர் தண்டா நலங்கொண் டனனே

கல் இவர் இற்றி புல்லுவன எறி
குளவி மேய்ந்த